- solitarius
- sōlĭtārĭus, a, um [solus]
solitaire, isolé.
- virtus solitaria, Cic. Lael. 83 : la vertu solitaire.
- homo solitarius, Cic. Off., 2, 39 : homme vivant isolé.
- natura solitarium nihil amat, Cic. Lael. 88 : la nature n'aime nullement la solitude.
- solitaria cœna, Plin. Pan. : repas pris seul.
- solitarium imperium, absolute, Mamert. Grat. Act. 13 : pouvoir absolu.
* * *sōlĭtārĭus, a, um [solus] solitaire, isolé. - virtus solitaria, Cic. Lael. 83 : la vertu solitaire. - homo solitarius, Cic. Off., 2, 39 : homme vivant isolé. - natura solitarium nihil amat, Cic. Lael. 88 : la nature n'aime nullement la solitude. - solitaria cœna, Plin. Pan. : repas pris seul. - solitarium imperium, absolute, Mamert. Grat. Act. 13 : pouvoir absolu.* * *Solitarius, Adiectiuum. Cic. Qui est seul, Seulet, Solitaire.
Dictionarium latinogallicum. 1552.